Trzecim typem są miasta rozwinięte na trasach połączeń promowych pomiędzy wyspami. Te miasta promowe były przez długi czas ufortyfikowane, co podkreśla dawne znaczenie przepraw promowych przez cieśniny. Zupełnie inny charakter mają nowe miasta, o funkcjach czysto mieszkalnych. Znajduje się w nich nieco obiektów handlu detalir/ nego i drobnego przemysłu. Miasta te są przeważnie satelickimi miastami sypialnymi lub peryferyjnymi przedmieściami Kopenhagi. Obok dojeżdżających do pracy w stolicy zamieszkują je przeważnie renciści lub uprawiający wolne zawody. Również ubogie w przemysł i handel są miasta służące wypoczynkowi i kąpieliska nadmorskie. Te osiedla miejskie ciągną sit; łańcuchem wzdłuż północnego wybrzeża Zelandii. Są to małe miasteczka, jak Hellebsek, Hornbask, Gilleleje, Rageleje, Tisvildeleje, Liseleje, liczące poniżej 5 tyś. mieszkańców i ożywiające się podczas krótkiego sezonu letniego. Szczególnym typem miast duńskich są tzw. miasta stacyjne lub dworcowe, w których funkcje miastotwórcze inicjowała kolej. Miasta te powstały w związku z przeprowadzaniem sieci kolejowej w drugiej połowie XIX i na początku XX w. Duża ich liczba powstała nagle przy stacjach i dworcach kolejowych, lokalizowanych w sąsiedztwie istniejących wsi. Wielkie bowiem zalety kolei, jako nowego środka transportu, spowodowały rozwój handlu pomiędzy odległymi wsiami a nowymi osiedlami stacyjnymi. Przeważa w nich handel powiązany z rzemiosłem, czasem z przemysłem, ale zawsze dominujący.
