Przywódcą reformistów francuskich stał się Louis Joseph Papineau (1786—1871), przewodniczący Zgromadzenia Narodowego tej prowincji w latach 1815—1837 (z krótkimi przerwami). Znakomity mówca, gwałtowny i dynamiczny polityk, zdobył sobie Papineau popularność wśród nacjonalistów francuskich, zwolenników demokratyzacji Dolnej Kanady, oraz wśród antyklerykałów. Faktycznie był on zwolennikiem systemu senioralnego i w istocie walczył, za pomocą liberalnych, a nawet radykalnych haseł, o sprawy francuskiego konserwatyzmu i nacjonalizmu. Pod jego przewodnictwem zabiegało Zgromadzenie Narodowe Dolnej Kanady o uzyskanie kontroli w kwestiach finansowych prowincji i ograniczenie dochodów niepopularnych urzędników. Gdy w 1827 r. Zgromadzenie Narodowe odmówiło uchwalenia budżetu, zostało rozwiązane przez brytyjskiego gubernatora. W latach następnych trwały przewlekłe i ostre dyskusje z rządem brytyjskim w Londynie w sprawie uprawnień zgromadzenia w dziedzinie finansowej. Papineau wysuwał koncepcję wprowadzenia do Dolnej Kanady amerykańskiego modelu ustrojowego, co odsunęło od niego umiarkowanych refor-mistów. Ci ostatni pod wodzą Johna Neilsona (1776—1848), Szkota z pochodzenia, pragnęli reform utrzymanych na podstawach brytyjskiego systemu ;parlamentarnego.
