Stopniowo obie najważniejsze prowincje morskie, Nowa Szkocja i Nowy Brunszwik, odeszły od swego negatywnego względem konfederacji nastawienia, tym bardziej że za konfederacją wypowiedział się rząd brytyjski, z którego opinią wspomniane prowincje zawsze się bardzo liczyły. W oczach Anglików doprowadzenie do konfederacji miało za sobą racje wojskowe i finansowe, wzmacniało obronność Brytyjskiej Ameryki Północnej i zmniejszało wydatki na jej utrzymanie. Z tych więc m. in. względów polecił Londyn swoim gubernatorom w Nowej Szkocji i Nowym Brunszwiku, by poparli ideę federacji z Kanadą. Na konferencji w Londynie pod koniec 1866 r. spotkali się już przedstawiciele Kanady, Nowej Szkocji i Nowego Brunszwiku, by przyjąć rezolucje uchwalone w Quebecu w 1864 r. z niewielkimi tylko zmianami i uzupełnieniami. Uzgodniono, że do konfederacji przystępują cztery prowincje: Nowa Szkocja, Nowy Brunszwik, Ontario (dawna Zachodnia Kanada) oraz Quebec (dawna Kanada Wschodnia). Konfederacja tych czterech prowincji przyjęła nazwę Dominium Kanady. Na początku 1867 r. Parlament brytyjski w Londynie zatwierdził nowy układ stosunków w dawnej Brytyjskiej Ameryce Północnej na mocy tzw. British North America Act, który wszedł w życie l lipca 1867 r.