Partykularne interesy zaznaczyły się i w Ontario, znajdującym się ówcześnie pod rządami liberałów z premierem Oliverem Mowatem (1820— 1903) na czele. Przez długie lata walczył on o autonomię dla Ontario przeciwko centralistycznej polityce Johna A. Macdonalda. Domagał się większej niezależności prowincji od Ottawy w sprawach politycznych, zwłaszcza ustawodawczych, oraz w kwestiach związanych z dysponowaniem tzw. ziemiami koronnymi, kontrolą nad działalnością kompanii ubezpieczeniowych, większego udziału Ontaria w dochodach z opłat celnych itd. W niektórych z tych zagadnień uzyskał Mowat dla swej prowincji pewne ustępstwa ze strony rządu federalnego. W Quebecu, dążącym trydycyjnie do większej niezależności i odrębności, nie pojawiły się, rzecz ciekawa, początkowo większe tendencje odśrodkowe po 1867 r. W życiu politycznym tej francuskiej prowincji tracili na znaczeniu dawni radykalni liberałowie (Rouges), atakujący pozycję kościoła katolickiego, zyskiwali natomiast popularność zwolennicy ultramontaniz-mu i silnej pozycji kościoła rzymskiego. Rozbicie w łonie liberałów zostało przezwyciężone w Quebecu dzięki pojawieniu się na arenie politycznej w 1877 r. młodego Wilfrida Lauriera (1841 — 1919), przyszłego zdolnego-przywódcy Partii Liberalnej. Łącząc program francuskich liberałów z Quebecu z Brytyjską ideologią liberalną, stonował on antyklerykalne ostrze radykałów z Quebecu, kładąc nacisk na program angielskiego liberalizmu z hasłami wolności i sprawiedliwości na czele. Zdecydowanie wystąpił przeciwko akcentowaniu różnic religijnych i językowych, zapobiegając w ten sposób rozbiciu Partii Liberalnej w Quebecu.
